Paradygmaty makroekonomii

Dzisiejsza makroekonomia w swoim działaniu posługuje się dwoma znaczącymi paradygmatami. Paradygmaty makroekonomii Wyróżnia się paradygmat keynesowski oraz paradygmat neoklasyczny.

Paradygmat keynesowski koncentruje się na cyklicznej niestabilności gospodarki, która podlega procesom związanym z mechanizmami rynkowymi. Paradygmat keynesowski bierze również pod uwagę wskazania do wzrostu poziomu inflacji oraz bezrobocia. Zadaniem tego paradygmatu jest tworzenie podstaw aktywnej polityki gospodarczej, w którą angażuję się państwo. Dzięki tej aktywnej polityce można w odpowiednim momencie reagować na sytuacje, w których gospodarka jest zagrożona lub niestabilna. Paradygmaty makroekonomii Pop globalny – według postanowień tego paradygmatu – spełnia funkcję regulowania i stabilizowania gospodarki. Można śmiało powiedzieć, że rozwój tego paradygmatu wykształcił wiele szkół, jak keynesizm, postkeynesizm, czy neokeynesizm.

Drugim ważnym paradygmatem jest paradygmat neoklasyczny. Wywodzi się on z założeń, jakimi posługiwała się ekonomia klasyczna. Według tego paradygmatu mechanizm rynkowy daje szansę na pełne zatrudnienie oraz alokację wszystkich pozyskanych zasobów. Paradygmaty makroekonomii Rynek ma samodzielnie regulować i stabilizować sytuację gospodarczą.